Als zwanger worden niet vanzelf gaat
Af en toe verwijzen we in ons blog naar de lange weg die we hebben afgelegd totdat onze dochters geboren werden. Dat is niet alleen een verdrietig verhaal. Dankzij de uitkomst is het ook een mooi verhaal geworden. Mede dankzij de moeite die het heeft gekost hebben we nu de beslissing gemaakt om te gaan reizen.
​
Dit artikel is eerder verschenen in MommySurprise, geschreven door Carmen tijdens de zwangerschap van Hannah.
​Tegelijk pakten we elkaars hand. 'Ik wist zeker dat het aan mij zou liggen,' zei ik. 'En ik wist zeker dat het aan mij zou liggen,' antwoordde je. We liepen de lange gang door vanaf de afdeling gynaecologie naar de uitgang. Buiten scheen de zon.
De oorzaak maakt eigenlijk niets uit. Wij samen willen graag een kindje en wij samen kunnen dat niet op de natuurlijke sexy en leuke manier krijgen.
Eenmaal de eerste controle bij de gynaecoloog in onze woonplaats gehad en het was vrij snel duidelijk. Er is een mogelijkheid om biologisch, via ICSI, een kindje te krijgen en daarvoor worden jullie doorverwezen naar Zwolle. Destijds het ziekenhuis dichtst bij ons in de buurt waar deze behandeling mogelijk was.
In een snelle reactie zei ik: 'Wacht maar even met die doorverwijzing. We bellen wel wanneer alles in gang gezet mag worden.' Dat was september 2013. We belden niet voor maart 2015. Onze wens, onze tijd en zeker ook ons moment.
Hoe het begon
In 2010 ging de anticonceptie pil de deur uit. Een kindje zou zo
welkom zijn, een klein hummeltje alleen van ons. Hoe mooi is dat. Lijstjes met baby namen, folders en brochures van babyspullen & dromen over een glimlachende baby helemaal van ons alleen.
De tijd ging snel en opeens was het juni 2013. Wij waren nog steeds niet in verwachting. Tijdens een borrel bij mijn ouders was de hele familie compleet. Mijn jongere zusje straalde iets uit en warempel, ze was zwanger. Zwanger van het eerste kleinkind van mijn ouders & dolgelukkig met alles wat er bij een kersverse zwangerschap komt kijken.
Wij deden volop mee in de blijdschap, lachten, lieten een traan en waren vol verwachting op de geboorte van de kleine. Die zomervakantie besloten we in elk geval de eerste stap naar het ziekenhuis te zetten, niet zo zeer om de medische molen in te gaan maar wel om (hopelijk) een oorzaak te kunnen vinden. We besloten ook om niets te zeggen tegen vrienden of familie. Zeker niet tegen mijn familie, mijn zussen en ouders. We keken zo uit naar de komst van de kleine jongen van mijn zusje & daar wilden wij absoluut geen (negatieve) stempel op drukken.
In het voorjaar van 2015 zaten we voor het eerst in Fertiliteitskliniek Isala in Zwolle. Het was een vrij simpel gesprek waarin uitgelegd werd hoe de behandeling in zijn werk zou gaan en de verwachtingen laag neergezet werden. Nee, ICSI is geen wondermiddel en nee, er is nog steeds geen garantie dat je überhaupt zwanger raakt maar we hebben goede hoop.
Voorafgaand aan de start in Zwolle hebben we beide families ingelicht. Dat het bij ons niet vanzelf zou gaan en we met medische hulp misschien een gezin zouden kunnen stichten. Verder hebben we altijd benadrukt dat alles gevraagd kon worden. Liever 10 x iets vragen dan het doodzwijgen of er gewoon ‘niet’ over praten. Ik weet nog hoe hoog de emoties opliepen. Chocolade fonduen met mijn zussen en moeder zal nooit meer hetzelfde zijn. Door de rust die wij zelf ingebouwd hadden na het nieuws en de besproken mogelijkheden hadden we zelf alles al een beetje verwerkt. De normale manier zou niet voor ons werken, maar het is geen ‘nee’ op een gezin, op ouders worden en op een kindje waar je voor mag zorgen. Alle paden lagen open. Medisch via ICSI of adoptie vanuit het buitenland. Wie weet waar we over een paar jaar zouden staan.
Vrij snel daarna mochten we starten met de allereerste behandeling. Dat was de eerste keer dat man en ik niet op 1 lijn lagen. Ik wilde perse de eerste kans grijpen en starten met de medicijnen. Hij wilde eerst onze reis naar Indonesië (juni 2014) maken en daarna starten.
Hij 'won'. Tijdens de reis door Indonesië slikte ik alvast de anticonceptie pil. Om de cyclus (eisprong) daarna kunstmatig op te starten moet deze eerst platgelegd worden. Vlak na thuiskomst haalden we alle medicijnen op & werd de eerste uitgangsecho gemaakt. De medicijnen kregen een complete eigen plank in de koelkast.
​
Mijn schoonouders vierden eind juni hun 35 jarig huwelijk in Zeeland. Daar ging de eerste spuit in mijn buik. Aan de ontbijttafel, waar iedereen bij was. Het is geen taboe en hoe zichtbaarder hoe makkelijker er over te praten valt, hoe meer men rekening kan houden en hoe eerlijker er over gesproken wordt
Na een dag of 10 kwam er een tweede spuit bij. Daar waar de eerste spuit de gehele biologische ontwikkeling en groei van eicellen tegen hield zorgde spuit twee er voor dat er meerdere follikels groeiden.
Deze periode heb ik als het meest spannend ervaren. Ontwikkelen er genoeg eiblaasjes (follikels) om de punctie door te laten gaan? Groeien ze genoeg? Zijn het er niet teveel waardoor alles afgebroken moet worden?
Kortom: geen grip en een spannende periode.
De eerste punctie was 20 juli 2015. Eigenlijk herinner ik me van deze punctie alleen maar hele lieve mensen, goede begeleiding, voldoende pijnmedicatie en vooral heel erg veel napijn. Zere buiken, amper kunnen lopen, opgezwollen buik en algeheel ellendig. Het dringende advies om heel veel te blijven drinken helpt hier niet bij. Je wilt overstimulatie voorkomen maar continu plassen en een volle blaas terwijl alles al gevoelig genoeg is, dat is geen pretje.
De allereerste punctie leverde 16 eicellen op, waarvan er 10 daadwerkelijk bevrucht werden. Een fantastisch resultaat. De beste werd teruggeplaatst. Onze allereerste ‘verse’ terugplaatsing.
Na de terugplaatsing beginnen de ellendige wachtweken. Waarbij de eerste week er niet heel veel aan de hand is, maar de tweede week elk pijntje, krampje of symptoompje een zwangerschap laat zien.
Helaas ben ik een vroegtester. Ziekenhuisadvies: ben je na 12 dagen niet ongesteld geworden, doe dan een zwangerschapstest. Ik test vanaf dag 8. Weet je in elk geval hoe een negatieve zwangerschapstest er uit ziet.
​
Alle overige eicellen die bevrucht waren na de punctie zijn tijdens onze eerste ICSI poging helaas niet ingevroren. Het beleid in Zwolle was destijds zo dat alleen de allerbeste embryo’s ingevroren werden.Het simpele resultaat van de allereerste terugplaatsing was dat het niet gelukt was. We waren niet in verwachting van ons eerste kindje.We hebben de auto ingepakt en zijn een weekje gaan kamperen in Italië. Goede wijn, lekkere hapjes & nog beter gezelschap.
Na een maand rust (je lichaam moet ook herstellen) & een natuurlijke cyclus zijn we overnieuw begonnen. Wederom een maand aan de pil om alles stil te leggen en wederom starten met spuiten om zoveel mogelijk, maar niet te veel, follikels te kweken.
De tweede punctie werd ingepland op 20 oktober 2015. Er waren erg veel follikels, dat betekent dat er vaak geprikt moet worden om deze leeg te zuigen op zoek naar eicellen. Ondanks net zulke lieve mensen als bij de eerste punctie, goede begeleiding en dezelfde pijnmedicatie heb ik deze punctie als vreselijk ervaren. Er moest vaak geprikt worden, het deed vreselijk veel pijn en ook de napijn was erger dan de keer hiervoor. Het resultaat mocht er echter zijn. Totaal waren er 13 eicellen bevrucht.
​
Deze keer hadden we echter een andere keus. We mochten zelf kiezen of we alle bevruchte eicellen in wilden laten vriezen zodat we deze – in een minder ingrijpende behandeling – terug konden laten plaatsen. Wanneer Isala Zwolle de keus voor ons zou maken werd er niets ingevroren. Wij kozen er voor om dit wel te doen. Op volgorde van kwaliteit, per stuk in een rietje, gingen de 12 resterende bevruchte eicellen de vriezer in als cryo’s.
De verse terugplaatsing resulteerde niet in een zwangerschap.
Twee ICSI behandelingen & twee verse terugplaatsingen verder en we waren niet in verwachting.
Vlak na de mislukte verse terugplaatsing lieten we in januari 2016 de eerste cryo terugplaatsen. Deze behandeling is minder intensief. Je test thuis met ovulatietesten totdat deze positief is en vervolgens maak je een afspraak. Wanneer bij de echo blijkt dat er een eiblaasje op springen staat schiet je eenmalig een shot hormonen (Pregnyl/HCG). Een paar dagen later wordt het ontdooide embryo (cryo) teruggeplaatst en mag je 14 dagen later thuis een zwangerschapstest doen.
De cryo terugplaatsing mislukte. We boekten een lang weekend naar Egmond aan Zee
Op onze tijd, wanneer wij wilden, deden we ovulatietesten en lieten we een cryo terugplaatsen.
Het leven ging immers ook ‘gewoon’ door. We groeiden in onze carrières en in onze relatie. Mijn zusje kreeg haar tweede zoon. Schoonzusjes kregen kinderen. Vriendinnen gingen samen wonen, trouwden en/of raakten zwanger. We maakten mooie reizen naar toffe bestemmingen, dichtbij of ver weg. Er waren babyshowers en kraamvisites. Er waren moeilijke momenten maar ook periodes waarin wij samen stiekem genoten van een kinderloos leven, waarin we konden gaan en staan waar we wilden. We lieten onze woonplaats en familie achter en verhuisden naar het midden van het land. Ergens heb ik mijn man een keer laten beloven dat ik best zonder kinderen verder wilde maar dat hij me dan wel moest beloven om minimaal 80 jaar te worden. Samen konden we dat wel aan.
We zijn altijd heel erg open geweest over de behandelingen en de bijbehorende emoties. Persoonlijk vond ik het heel erg lastig om midden in een groep verrast te worden door iemand anders zijn zwangerschap. Praktisch iedereen heeft hier rekening mee gehouden. Ik/Wij werden al iets eerder ingelicht zodat wanneer de verrassing bekend werd gemaakt wij niet voor het blok gezet werden. Dit soort momentjes heb ik enorm gewaardeerd. In het grote geluk wat je familie of vrienden ervaren werd er wel aan ons gedacht.
De cryo terugplaatsingen die we deden tussen februari 2016 en oktober 2017 waren er in totaal 9. Inclusief de verse terugplaatsingen hadden we op dat moment 11 x slecht nieuws verwerkt. Pas na de 11e mislukte terugplaatsing brak er iets. Het gehele traject had ik amper een traan gelaten en nu was ik stuk, kapot. Het kon me gestolen worden. Ik was doodop
Op dat moment lagen er nog 2 cryo’s in de vriezer. Allebei uit oktober 2015 en dus de laatste twee. Qua kwaliteit ook de slechtste.
Mijn praktische zelf besloot dat we deze twee dan maar even ‘op’ zouden maken. In november planden we wederom een terugplaatsing. Mijn collega tegenover mij zei nog: ‘weet je dat wel zeker? Je was zo stuk vorige maand en om dit goed te laten verlopen moet je wel enigszins positief kunnen blijven’. Waarop ik zoiets zei als: ‘of je ziet het als, we maken ze op en starten misschien met een laatste nieuwe poging om betere kwaliteit te hebben’.
Op 27 november 2017 – de aller drukste dag van het jaar bij mijn toenmalige werkgever – reed ik (alleen) naar Isala Zwolle. Mijn man kon niet mee vanwege de reistijd en ongunstige afspraak tijdstip. Terugplaatsing 12 was een feit, de officiële testdag zou zijn maandag 12 december 2017. De vriezer van Isala bevat nog 1 cryo uit ICSI poging 2 uit oktober 2015.
De vroegtester in mij zag op 5 december voor het eerst een zwangerschapstest die niet geheel wit bleef maar er stond zowaar een heel licht streepje. Deze verdween niet op 6 of 7 december. Op vrijdag 8 december om 05.00 uur ’s ochtends een dure ClearBlue.
Zwanger 1-2.
Na een telefoontje van mij naar Isala Zwolle werden we voorzichtig gefeliciteerd en werd de echo ingepland voor 5 januari 2018.
Verschrikt vroeg ik haar of dat niet eerder kon, bijvoorbeeld meteen deze dag. Ik hoorde haar bijna glimlachen. Helaas, we moesten echt nog wachten. Een echo zou niets laten zien en 5 januari hadden we kans om het hartje te zien kloppen.
Die vrijdagmiddag in december hebben zowel mijn man als ik vrij genomen. Als je altijd heel open en eerlijk over je behandelingen en terugplaatsingen verteld dan krijg je ook vragen over de afloop. Liegen na deze lange periode dat het (weer) mislukt was vonden we niet eerlijk. Dus we zijn in de auto gestapt en naar onze oude woonplaats gereden om onze ouders, broers en zussen persoonlijk te vertellen dat het gelukt was.
Om zomaar voor de deur te staan op een vrijdagavond zei voor velen al genoeg en met veel emoties vertelden we dat we – als alles goed zou gaan - in de zomer van 2018 een kleine verwachten.
Als alles maar goed mocht gaan … en dat ging het.