Nadat hier thuis de spreekwoordelijke "kogel door de kerk" was lijkt het wel alsof we weinig anders meer te bespreken hebben. We knijpen elkaar om te testen of het echt waar is, of het echt gaat gebeuren. Ja, dat gaat het.
De eerste 'goodies' zijn binnen gekomen. Een notitieblok om alle hersenspinsel, wensen, to-do's en reminders in te noteren. Een canvas tas om vanaf nu boodschappen mee te doen & tegelijk een tekenboek voor Hannah. Kan zij ook een beetje meedoen met de voorpret.
Ze krijgt alles zo goed mee. Dat is niet erg. Af en toe moeten wij er alleen goed bij nadenken dat ze nog maar 3,5 is. Sommige gespreksstof is niet voor haar oren. Onze zorgen zijn niet haar zorgen. Dus vanmiddag hebben we half uurtje op de bank gepraat. Hannah zei: "Mama, wil je nog een keer vertellen?".
Dus dat doen we dan: van de makelaar, tot aan de fotograaf, van de bezichtigingen tot de camper en vanaf haar verjaardag op vakantie zijn tot de volgende verjaardag.
Een groot deel van deze verhaaltjes bestaat uit herhalen. Blijven herhalen dat we samen blijven en heel lang heel veel tijd voor elkaar gaan hebben. Die herhaling doet Hannah goed, voor haar vertrouwen en haar energie. Ze heeft er zin in. Ze heeft het gevoel dat ze een stem heeft in beslissingen, in zekere zin heeft ze dat natuurlijk ook.
Ze kan dan wel drie zijn, maar heeft soms fantastische ideeën. Vanmorgen zei zei: "de pannenkoekenpan moet wel mee."
Nou kind, dat doen we!
コメント