Een huis? Een baan?

Vorig jaar in maart besloten we om ontslag te nemen en ons huis te verkopen.

Om enigszins soepel weer het gewone leven in te gaan als de reis er op zit begonnen we afgelopen januari een beetje met voorbereiden.

Welke school gaat Hannah naar toe? Zijn er wachtlijsten op de kinderopvang? Welke wijken willen we wonen? Kunnen we een woning krijgen op één van deze plekken?

Waar zouden we willen werken? Zijn er actueel leuke vacatures?

Stom toevallig kwam er een perfecte vacature voorbij voor Carmen. Grotendeels de functie zoals voorheen, maar nu in een andere plaats bij een andere werkgever Maar hoe moet dan dan? Wij zijn nog een aantal maanden onderweg? De reis echt met maanden inkorten wilden we liever ook niet. Onder het motto; "beter proberen dan negeren" ging de brief de deur uit. Een eerste gesprek werd ingepland, daarna volgde tot onze blijdschap een tweede gesprek en inmiddels is het definitief: na thuiskomst heeft Carmen dé baan.

Reden voor bubbels

Tegelijk waren we een beetje aan het rondkijken voor een woning. Kunnen we wel ergens huren? Op Funda verscheen een topwoning. In de wijk van onze voorkeur, nog ruimer dan we hoopten en met een tuin. We vroegen om het inschrijfformulier en vulden alles in zo goed als we konden. We schreven een uitgebreide toelichting. Wie we zijn, wat we gedaan hebben en wat we graag willen. Deze stuurden we per mail de deur uit. De volgende ochtend ging de telefoon; de woning is voor ons!

En zo zijn de meest praktische zaken afgevinkt.

Hannah een basisschool.

Carmen een baan.

Wij samen een huis.

Een plan voor een soepele en rustige overgang.

Reden voor taart

De gehele reis waren wij zelf het minst bang voor het praktische stuk. Toch was dat iets waar we veel vragen over kregen. Terecht ook. Dat is tastbaar. Dat is wat je achterlaat en wat spannend is om opnieuw te zoeken/krijgen.

Jaren geleden "moest" ik weg bij mijn oude werkgever. We lagen niet meer op één lijn en mijn leuke collega's liet ik achter. Een van de collega's gaf me een briefje, tot op heden heb ik dat bewaard. Uit de scheurkalender van die dag; als je over een jaar terugkijkt op je probleem - wat zie je dan?

Dat is het. Dat is alles. Wil je iets anders? Doe dan wat anders? Zoek, kijk, vraag en doe het nog een keer, nog een keer en desnoods nog een keer.

We hebben de afgelopen jaren geleerd en gezien dat het* zich - met wat energie - altijd oplost. Is het niet linksom dan wel rechtsom. En is het niet anders; dan is het niet anders. Ook dan gaat de tijd voorbij tot een nieuwe optie, een andere richting, je accepteert het of er komt een beter idee.

We leven nu al zolang in deze camper dat we dat ook wat langer hadden kunnen doen. Dat er een baan zou komen in het oude werkveld was stiekem een wens. Hoe tof dat het per toeval samenkomt. Een kans die ik niet had gezien als we een jaar geleden niet besloten hadden om op reis te gaan.

Nu genieten we nog harder verder.

Want hiermee komt langzaam een einddatum in zicht.

*Praktische problemen. Verlies, verdriet, ziekte, ziekenhuistrajecten --> hoe hard je ook iets wilt en hoe graag je hoopt en wenst: daarin is niets te verwachten of te creëren.